Sinterklaastijd

Voor het eerst sinds... tja ooit denk ik eigenlijk ben ik nog niet klaar voor pakjesavond.
Ik blijk er steeds beter in te worden, first things first!
Inmiddels zit Naomi haar verjaardag erop, alle onderdelen zijn gevierd.
Dus zo langzamerhand wordt het wel eens tijd om de cadeautjes in te gaan pakken.
Ze liggen al wel klaar, dat dan weer wel, ik ben al weken aan het verzamelen.
Ik kwam er gisteren dan ook achter dat ik schoencadeautjes heb voor minimaal nog 5 keer schoentje zetten!
De pakjes voor pakjesavond houd ik keurig bij, inclusief de prijsjes, de boel moet immers wel een beetje in evenwicht blijven.
Maar de schoencadeautjes dus niet en dat resulteert nu in een bak vol met van die kleine rommeldingetjes.
Ik heb even overwogen of we dan nog een paar schoenzet momenten in gaan voegen maar dat lijkt me ook niet helemaal de oplossing.
Dus zal die bak wel voor een gedeelte gevuld blijven, ach altijd handig kleine cadeautjes achter de hand te hebben.
Dat klopt, mits je ze niet vergeet. Iets wat ik dus wel doe en vervolgens nog maar een springtouw koop en bij het opruimen erachter kom dat ik dat dus al eens gedaan had.

Jonathan is na Sinterklaas jarig en kijkt al weken verlekkerd naar de dozen bovenop onze kledingkast. Want wat is er voor pakjesavond en wat ligt daar al op hem te wachten?
Gisteren heeft hij de vorm en grootte geanalyseerd en kwam vervolgens met een conclusie wat erin zou zitten. Heerlijke tijd, ik kan de waarheid vertellen, voor jou verjaardag ligt daar nog niets, maar hij gelooft er niets van. En als ik opsom wat er allemaal wel zou kunnen liggen, maar niet ligt, geloven ze het ook niet. :)

Maar naast al die cadeautjes is er ook tijd voor leuke, creatieve dingen samen, zoals pepernoten bakken, surprises maken, gedichten schrijven en mooie Sintfilms kijken.

Straks is de kast weer leeg, alle cadeautjes uitgepakt en de rust weer gekeerd.
En wat dan overblijft zijn die herinneringen aan een gezellige tijd waarin we veel samen bezig zijn geweest. En dat lijkt mij het mooiste cadeau wat we ze kunnen geven!

Black Friday

Black Friday, ik was eerst even in de war, verwarde het met zwarte zaterdag en zat me al af te vragen of ik iets gemist had. Iets van een Sinterklaasvakantie ofzo.

Maar nee het was de dag na thanksgiving, eh vieren wij dat dan? Nee die niet maar een dag waarop bijna alles weggeven wordt wel. Wat hé we zijn wel Nederlanders hè en dol op koopjes.

 De afgelopen tijd gaat het me steeds meer tegenstaan, we consumeren met z’n allen maar een eind weg en als iemand er een opmerking over maakt staan we klaar met smoesjes om maar door te kunnen gaan. Laatst zei iemand, na een opmerking van mijn kant over goedkope kleding en kinderarbeid, ‘ja maar als ik het niet koop dan hebben zij geen loon!’ Met een blik van zo, nou jij weer! We zijn er een ster in geworden goed te praten wat we doen, wat het ook is en waar het ook vandaan komt. Want wij moeten zelf kunnen bepalen wat we kopen en waar. Niemand die ons daar de les over mag schrijven.

Maar is dat wel zo? Mogen we dat zelf bepalen of hebben we daar een verantwoordelijkheid liggen?

Ik las gisteren een blog op www.lauraenjames.com en zij stelde dat je stemt met je portemonnee. En zo werkt het ook. Als wij weigeren om kleding te kopen die door kinderhandjes gemaakt is, geven we daarmee een signaal af. Een signaal dat de grote bedrijven niet kunnen negeren, op die manier moeten ze de werkomstandigheden wel aanpassen.

Daarnaast is er ook een ander aspect, het duurzame aspect. Gaan we echt zo makkelijk om met de grondstoffen die we gekregen hebben? Want het gaat niet alleen om die kinderhandjes, hoewel die wel prioriteit hebben, maar ook om het materiaal wat er nodig is om al die kleding te maken.

Maar zoals gezegd, we zijn er heel goed in om als een klein kind onze handen voor de ogen te doen en dan te zeggen ‘als ik het niet zie, dan is het er niet’

Zelf vond ik het lastig om ‘schone’ kleding te kopen omdat ik dacht dat het dan meteen ook een stuk duurder zou zijn. En met 4 kinderen in de groei en rondkomende van 1 salaris  zit ik daar niet op te wachten. Maar waarom niet klein beginnen? Op de site www.rankabrand.nl vind je een overzicht van hoe bedrijven het doen op het vlak van duurzaamheid en maatschappelijke verantwoordelijkheid. En op basis daarvan kun je dan een keuze maken voor een bedrijf wat al goed op weg is boven een bedrijf dat nog nauwelijks wat verandert.

Met kleine stapjes gaan we ook vooruit, en dat is beter dan helemaal niet!

Niet met maar ook niet zonder

Afgelopen weekend was Naomi jarig.
En zij was degene die de cadeautjes kreeg maar ook ik heb iets moois gekregen.
Niet iets wat uit te pakken was maar een moment met een gouden randje.
Een moment dat ik ga bewaren in mijn hart, net als Maria dat in de bijbel deed.

Jonathan ging vrijdag op zaterdag een nachtje weg, op kamp met scouting.
Naarmate het moment dichterbij kwam werden de twee oudsten steeds onrustiger, en tot mijn grote verbazing vonden ze het eigenlijk allebei maar niets dat de een jarig was terwijl de ander weg zou zijn.
Naomi verkondigde dat ze pas echt jarig zou zijn als Jonathan weer thuis zou zijn en dat ze wilde wachten met de taart totdat hij er weer was.
Toen we op het punt stonden Jonathan naar scouting te brengen zag ik vanuit mijn ooghoeken, dit soort dingen moet je stiekem zien, dat hij Naomi een dikke knuffel gaf. Iets wat hij anders nooit doet.

Waar ze elkaar sommige dagen niet kunnen luchten of zien zag ik hier die speciale band tussen broer en zus verschijnen.
Ik zal er aan terugdenken als ik ze weer eens hoor schelden op elkaar!

Wat mooi hoe dat werkt, gezinsleden zit je toch mee opgescheept of je nou wilt of niet.
En dat er dan blijkbaar iets ingebouwd zit wat ervoor zorgt dat je bij elkaar hoort, iets dat niet te meten is, iets dat er gewoon is.
Iets dat ervoor zorgt dat je niet met maar ook absoluut niet zonder elkaar kunt.

Met dat ik dit opschrijf besef ik me terdege dat er soms geen keuze is, dat je soms wel zonder elkaar moet. Door onomkeerbare zaken als overlijden van de ander, maar ook doordat een relatie niet meer gezond is. Dat er afstand is om jezelf of de ander te beschermen.
Ik geloof dat als je voor elkaar blijft bidden je elkaar niet echt loslaat en dat je dan dus nog steeds blijk geeft van die speciale band!

Zolang mijn kinderen nog op deze manier met elkaar omgaan is het goed.
Immers thuis moeten ze oefenen in hoe ze met anderen omgaan, en dat doen ze nou eenmaal ook op elkaar.
Dus daar zal ik aan denken als ik ze hoor mopperen op elkaar, of als de een de andere weer eens heeft uitgemaakt voor rotte vis 😉

Kinderboekenweek

Nog even onder de dekens met een lampje stiekem verder lezen, wie heeft het niet gedaan als kind? Er gaat niets boven een spannend boek, een boek dat je bijna niet kan weg leggen. De kinderboekenweek van dit jaar gaat over dit soort boeken. Of toch niet helemaal?

Tot mijn grote verbazing zie ik scholen en bibliotheken aan de haal gaan met dit thema, hele spookhuizen doemen op. Ik wordt ‘s morgens ingehaald door kleine spookjes en heksjes veilig achterop bij mama. Persoonlijk houd ik wel van het kindergenre met heksjes als heksje Lilly, Foeksia en de Boze heks. Maar wat ik minder vind is het gemak waarmee volwassenen kinderen bang proberen te maken, alsof deze kinderboekenweek pas geslaagd is als de kinderen niet meer kunnen slapen.

Uiteraard verschilt het allemaal per kind krijg ik te horen na een voorzichtig opmerking richting de bibliothecaresse die een spookhuis aan het optuigen is. En in de bibliotheek kan dat ook, maar op school willen de kinderen niet onder doen voor hun vriendjes en vriendinnetjes.

Zijn spannende boeken dan per definitie eng? Nee, dat lijkt me toch niet. Wat kunnen kleuters genieten van ‘de Gruffalo’ zonder dat ze er slapeloze nachten van krijgen. Is dat dan niet meer het doel van de kinderboekenweek, kinderen kennis laten maken met een spannend boek, een boek dat je ademloos verder laat lezen en je aan het einde met een zucht dichtslaat, van verlichting maar ook van teleurstelling dat het uit is. Of weten volwassenen zelf niet hoe spannend een boek kan zijn zodat ze niet verder komen dan horror?

Gelukkig zijn er ook scholen die het anders aanpakken, die laten de kleuter hun eigen monster tekenen en weten ook de bovenbouw te vermaken zonder dat het meteen op Halloween gaat lijken. En in de plaatselijke boekhandel komt de heen- en weerwolf lang, omdat hij zo eenzaam is nadat Pluk langs was geweest. Ik ben blij dat er mensen zijn die blijkbaar mijn visie delen en er zo echt een feestje van maken!

Daarnaast is het fijn dat er een alternatief is voor christelijke scholen en instanties. Bibbers in je buik is de tegenhanger. Deze gaat ook over eng en griezelig maar dan wijzend naar waar je heen kunt gaan als je bang bent. God is er altijd bij.

Bovendien wat zijn er mooie boeken van christelijke uitgevers die lekker spannend zijn maar je kind niets ander dan bibbers in je buik bezorgen en geen slapeloze nachten. Wat mij daarin opvalt, is dat christelijke kinderboeken een beetje een stoffig imago hebben. En als ik terugdenk aan mijn eigen kindertijd begrijp ik dat ook wel. Chris en Jorieke waren leuk en spannend maar oh wat waren er ook duffe boeken bij, over kindertjes die heel braaf waren en hooguit een snoepje jatten. Maar dat is dus niet meer zo! Uitgevers als Jongbloed hebben tegenwoordig een heel veelzijdig assortiment voor de kinderen van nu. En daarnaast zijn er in het reguliere aanbod ook veel mooie boeken te vinden, een weet je niet of ze wel ‘kunnen’ lees ze eerst lekker zelf! Het voordeel daarvan is ook dat je heerlijk met je kind over het boek kunt praten. Mijn ervaring is dat ze het maar wat leuk vinden dat mama weet waar ze het over hebben. Even samen in de wereld van dat ene boek stappen.

Herinneringen leven langer dan spullen

In het kleinste kamertje van ons huis hangt de tekst, herinneringen leven langer dan spullen.

En dat klopt, zeker in een huishouden met 4 kinderen die niet altijd even voorzichtig zijn.
Het doel van die tekst is natuurlijk dat je je meer richt op herinneringen maken dan op het kopen of begeren van spullen. En daar word ik graag aan herinnerd want ik heb de neiging om mezelf te verlekkeren met mooie plaatjes van Pinterest en Instagram om vervolgens het niet meer los te kunnen laten tot ik het in huis heb. Overigens staat het dan bij mij in huis nooit zo leuk als op het plaatje helaas.
Meestal besef ik dat inmiddels in de winkel als ik dan zo’n los ding in mijn handen heb en het helemaal niet voor me zie bij mij thuis.

Toch klopt het niet helemaal wat er staat. Ik heb ook een aantal spullen in huis die gelijk staan aan een herinnering. Spullen die van dierbare personen zijn geweest, of die symbool staan voor een mooi moment in mijn leven. Zo heb ik een prachtige oude kop en schotel in de kast staan, deze is van mijn oma geweest. Helaas heb ik haar nooit gekend, zij mij wel ze wist dat ik op komst was toen ze stierf. Elke keer als ik dat kopje daar zie staan op z’n schoteltje denk ik aan haar.
Aan de verhalen die ik over haar gehoord heb en de foto die mijn moeder thuis heeft staat.

Ook ligt er in diezelfde kast een pingpong balletje, van een geweldige voorstelling van Herman van Veen. Telkens als ik die zie liggen, of als hij me tegemoet rolt, tovert hij een glimlach op mijn gezicht.

En zo heb ik veel van dat soort spullen, en ook al vind ik het mooi klinken, een opgeruimd en strak huis het past niet bij mij. Ik weet van bijna elk boek in de kast waar ik het vandaan heb, sommige gekregen anderen gevonden als een schat. En die ene lantaarn die heb ik gekocht op Ameland, of die andere die mijn zoon helemaal zelf heeft uitgezocht en gekocht voor Moederdag.
Zo kan ik nog wel even doorgaan.

Misschien is dat tegelijk ook wel de reden dat ik andere dingen weer heel makkelijk weg kan doen, en zo blijft de boel dan toch nog een beetje in evenwicht!

Hoera vakantie!?

Hoera, het is vakantie!

De kinderen telden de dagen af, en ik ook, van de ene afsluiting naar de andere. Hier nog een verkleedpartijtje en daar nog een klein cadeautje.

Die weken voordat het daadwerkelijk zomervakantie is zijn drukker dan de andere weken, zo druk dat je alleen al door die weken toe bent aan die grote vakantie.

Heerlijk vind ik het, kinderen gewoon thuis we hoeven niets, per dag kunnen bekijken waar we zin in hebben. Dat is voor mij het echte vakantiegevoel.

Maar dit jaar lukt het niet, ik probeer al dagen in de relax stand te komen, ik plof neer in een tuinstoel met een boek en een groot glas water. Maar het lukt niet om de rust te vinden er echt van te genieten, om mijn lijf, mijn hoofd in de vakanti estand te krijgen.

En dus lijkt het net alsof ik toch nog van alles moet, en als het zo lijkt is er altijd wel iets te vinden wat misschien toch nog moet gebeuren. Er is immers altijd wel een was, een mail een of ander klusje dat best het label ‘moetgebeuren’ kan krijgen. Maar dat is niet de bedoeling in de vakantie!

En langzaam landt het besef dat er misschien meer aan de hand is. Jaren geleden denderde ik ook zo door, was ik niet te stoppen. Helaas vond mijn lijf dat niet altijd een goed idee en moest ik wel op zoek gaan naar andere wegen. Stille tijd en ontspanningsoefeningen bleken voor mij een goede manier te zijn om stil te staan en even volledig te landen. Maar hoe lang is het geleden dat ik dat heb gedaan? Zo blij met mijn verworven rust en moed ben ik misschien wel wat doorgeslagen in activiteiten en klusjes. Zodat het tot rust komen nu niet meer lukt.

Tegelijk met dit besef voel ik me doodmoe worden, wat kun je jezelf voor de gek houden, denken dat je er bent. Dat het allemaal wel weer lukt dat je de toverspreuk gevonden hebt! Maar zo werkt het niet. Het is geen toverspreuk maar een manier van leven. Ik heb die stille tijd met Hem zo nodig, het laad me op, en ik voel dat mijn tankje onder de rode lijn zit. Wil ik die heerlijke rust beleven deze vakantie moet ik zorgen dat de wijzer weer uit dat rood komt. Anders heb ik ook geen energie om te genieten. En dat is geen toverspreuk maar broodnodig!

Dus misschien moet ik toch iets, en dat niet alleen in de vakantie. Tijd maken voor Hem die mij kracht geeft, die mij oplaad. En dat staat gelijk aan tijd nemen om tot rust te komen. En als ik dat in de vakantie opnieuw te pakken kan krijgen moet ik ervoor zorgen dat ik het na de vakantie niet als sluitstuk gebruik maar bovenaan mijn lijstje zet!

Dit verhaal verscheen eerder op www.puurvandaag.nl

Twijfel

Heerlijk de lente is aantocht, fijn! Vanaf nu elke dag op de fiets naar school! Heerlijk in het zonnetje, wind in de haren, niet teveel natuurlijk, ik zie het al helemaal voor me.  De eerste schooldag regent het pijpenstelen en zit ik al mopperend in de auto, want ik zou elke dag op de fiets gaan en hup meteen de eerste dag houd ik me daar al niet meer aan! Meestal als mijn dag zo begint twijfel ik de rest van  die dag  over van alles, anderen hebben het dan in mijn ogen zo goed voor elkaar. Mooi huis, leuk werk, meeslepende vakanties, unieke hobby’s.   En wat vind ik mezelf dan ineens gewoon en burgerlijk, en vooral heel nietszeggend.

Ik vraag me dan af wat zou Gods plan met mij zijn?  En dan vergeet ik dat ik nu leef, dat ik midden in Gods plan sta, dat Gods plan niet pas later begint maar ook nu al bezig is.  Waar ik me blind staar op die ‘grote’ ‘taken en bezigheden van anderen vergeet ik te kijken naar de taken die ik zelf gekregen heb. Misschien niet heel groots maar als de gewone taken niet gedaan worden komt er ook niets van de grotere.

En als ik aan het einde van de dag, of na een paar dagen weer tot dat inzicht ben gekomen, kan ik weer genieten van mijn eigen leven in plaats van te kijken naar dat van anderen. Kan ik dankbaar zijn dat ik mijn kinderen elke dag mag laten zien dat God bij ons is en voor ons zorgt, juist in de kleine dingen. Dan kan ik denken heerlijk de lente komt eraan we kunnen eens wat vaker op de fiets! Dan hoef ik niet perse overal een voornemen van te maken. Op naar de volgende twijfeldag!

 Dit verhaal verscheen eerder op www.puurvandaag.nl