op hol

Ik had het me zo voorgenomen, ik zou het leven nemen zoals het kwam.
Ik zou wel zien wat er op mijn pad kwam en daar dan op reageren.
Me niet meer druk maken om dingen die (ver) in de toekomst liggen en ook niet over dingen die geweest zijn.

De veertig dagen zijn begonnen en de afgelopen jaren heb ik deze ingevuld door lezen en iets te laten, te vasten.
Dit jaar doe ik mee met een schrijfproject, met het prachtige onderwerp onvoorwaardelijke liefde.
We zijn nu een week bezig en het is heel waardevol, nadenken, mijmeren, kauwen op dit onderwerp.
En het blijkt heel veelzijdig en diep, heerlijk om daar in te duiken.

Maar... aan het einde mag je meedoen aan een schrijfwedstrijd, 1500 woorden over dit zelfde onderwerp. En het zit me vreselijk op mijn nek, zeker als ik lees wat anderen zoal schrijven.
En dat ontneemt mij het plezier in het project, het genieten van het gericht schrijven over een bepaald onderwerp.

Stom, want als ik me houd aan mijn voornemen hoef ik me hier helemaal niet druk over te maken.
Schrijf ik (bijna) elke dag over onvoorwaardelijk liefde, de kracht daarvan maar tegelijk de zwakheid.
En geniet ik daar met volle teugen van, leer ik van de nuttige tips die ik krijg, lees ik wat medeschrijvers delen en leer ik elke dag bij.
Die wedstrijd aan het eind die zie ik dan wel, ik kan dan altijd kijken of ik iets mooi kan samenstellen van al die woorden die eraan vooraf gaan. En lukt het niet? jammer dan, andere keer beter.

Ik ben er immers van overtuigd dat God een plan met mij heeft en dat Hij mij leven leidt.
Ik zal dus vanzelf wel zien of dit in mijn plaatje past, en dat geeft zoveel rust.
Ik hoef het niet allemaal zelf te doen, niet zelf te weten, ik vertrouw erop dat Hij het weet.

Gewoon stapje voor stapje dat werkt het beste, dat weet ik ook wel maar soms ren ik liever ver vooruit.
De afgelopen weken had ik weinig tijd om te schrijven, en daar baalde ik van ik zag in gedachten al van alles instorten.
Dat is het nadeel als je als moeder iets op pakt, iets voor jezelf, iets dat niet buiten de deur is.
Dan moet je het doen met de momenten tussen de bedrijven door, mits je dan nog energie over hebt.
En dat is gewoon een van de riemen waar ik mee roei, en dat ook prima gaat behalve als je te ver vooruit gaat denken en dus op hol slaat.
Dus even weer diep adem halen en goed landen, wat was het doel ook alweer?

Ik zag het schrijfproject als kans om mensen te leren kennen die mij misschien verder kunnen helpen, kans om mezelf op de kaart te zetten.
Maar dat is helemaal de opzet niet, het zou een mooi neveneffect zijn dat wel maar het mag niet het doel zijn wat mij betreft.
Het doel is genieten van het schrijven over de onvoorwaardelijke liefde.
En dat moet ik even weer goed laten landen en dan verder gaan, stapje voor stapje in vol vertrouwen en dan zien we wel waar we uitkomen!

Plein tereur of zegen?

Ik verbaas me er al een paar weken over dat de luizenmoeder zo populair is.
Ik ben na een halve aflevering afgehaakt na de zoveelste vloek en over the top grap.
Stomverbaasd zag ik dat iedereen het zo hilarisch vindt en zo herkenbaar.

Wat ik wel herkenbaar vind is dat je eigenlijk niet mag zeggen dat je het een flutserie vindt.
Want dat ben je accuut mikpunt van spot en sneer.

Ondertussen is het op scholen er niet gemakkelijker op geworden ouders te vinden die hier een daar een handje helpen. En na deze serie zal het niet beter op worden vrees ik.
Want stel je voor dat je dan wordt aangezien voor zo'n overijverige 'luizenmoeder'.

En dat vind ik triest, want immers het kost een dorp om een kind op te voeden!
En soms lijkt het alsof we met onze blikken of woorden eigenhandig dat dorp rondom ons kind uitroeien.

Ik ervoer laatst gelukkig iets heel anders!
Ik was genoodzaakt op mijn strepen te gaan staan richting mijn kind.
En een andere moeder zei zachtjes ' goed gedaan!'
Dat is wat er ook op het plein te vinden is, een onderlinge verbondenheid.
En wat heb je dat soms nodig, even een knikje naar elkaar als je kind weer eens ontploft, even belangstelling tonen als je staat te wachten.

Afgelopen najaar volgden mijn man en ik een opvoedcursus.
Heel leerzaam en waardevol en oh wat fijn om erachter te komen dat het bij al die andere ouders net zo gaat, of niet gaat, als bij ons thuis!
En van daar uit tot de conclusie komen dat we elkaar veel beter kunnen steunen dan dat we afgaan op de buitenkant.
De andere kant is dat we dan ook bereid moeten zijn niet altijd de schone schijn op te willen houden.

En niet moeite hoeven te doen er heel relaxed en opgewekt uit te zien als we onze kinderen afleveren op het schoolplein.
En dat is minstens zo moeilijk!