donderdag 20 september 2018

Uniek

Ik vind het heerlijk om een hele avond rond te struinen op Pinterest.
En laatst las ik daar over de schroom van schrijvers om zichzelf schrijver te noemen.
En ik herkende dat, ik durf mezelf geen schrijfster te noemen want ik heb nog nooit wat uitgegeven.
En als iets een hobby is, zoals bij mij, ga je jezelf toch niet als professional benoemen.
Dus ben ik heel voorzichtig met vertellen dat ik schrijf, want op een of andere manier denken mensen dan dat je je eerste boek al bijna klaar hebt liggen. Net alsof je tijdens het schrijven van dat eerste boek nog geen schrijfster bent.

Ja schrijfster, ik ben namelijk een vrouw en dat is iets waar ik trots op ben dus mag je dat zien in hoe ik mijzelf voorstel. De laatste tijd wordt er al genoeg geschut aan de boom man of vrouw.
Soms voel ik me net de wolf die Nederland binnengeslopen is, een bedreigende diersoort voor veel mensen maar voor anderen een prachtige aanvulling op onze mooie natuur.

Daarnaast loopt dan de maatschappelijke discussie of we onderscheid mogen maken tussen mannen en vrouwen.
En al met al word ik er een beetje moe van, ik ben een vrouw en wil me daar helemaal niet voor schamen maar beide partijen hebben liever maar niet dat ik dat uitdraag.
Maar goed dit terzijde.

Mag je jezelf pas iets noemen als anderen dat hebben goedgekeurd?
Het lijkt er wel op, alsof we onze woorden aanpassen aan wat anderen verwachten.
Terwijl God ons gemaakt heeft, Hij is de enige die iets van ons mag en kan verwachten.
En toch vergeet ik meestal om na te denken over wat Hij zal vinden, ik ben meestal druk met wat andere mensen zullen vinden of denken.
Niet dat ik dat weet want ik vraag het liever niet, stel je voor dat ik gelijk heb met wat ik denk dat zij denken.

Als ik terug kijk naar mijn leven is schrijven wel iets wat telkens opduikt, iets wat bij mij hoort.
Op hele verschillende manieren maar toch het hoort bij wie ik ben.
Ik vertel mijn kinderen dat God ze gemaakt heeft, precies zoals ze zijn en dat ze uniek zijn.
Dat ze zichzelf mogen zijn, van zichzelf mogen houden.

Maar ik kan dat wel zeggen maar ik mag er zelf ook naar leven.
Iets wat ik de komende tijd maar eens moet gaan oefenen, bedenken wat Hij ervan vindt en of ik nog een beetje op de route loop die Hij heeft uitgestippeld.
Genieten van mezelf, van hoe Hij mij gemaakt heeft, en van de talenten die Hij mij heeft gegeven.

En wat anderen vinden? Dat is dan niet meer zo belangrijk, wat een rust zal dat geven!

2 opmerkingen:

  1. Volgens mijn man mag ik mezelf geen schrijver noemen omdat ik geen boek heb uitgegeven. Maar auteur kan natuurlijk ook :-) En voor God maakt het niet uit. Een talent is een talent. Dus noem jezelf hoe je wil en blijf lekker schrijven.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dankjewel! Ach misschien zijn we sowieso wel te gehecht aan labeltjes ;-) we zijn in de eerste plaats een kind van God :-)

      Verwijderen