Kinderboekenweek

Nog even onder de dekens met een lampje stiekem verder lezen, wie heeft het niet gedaan als kind? Er gaat niets boven een spannend boek, een boek dat je bijna niet kan weg leggen. De kinderboekenweek van dit jaar gaat over dit soort boeken. Of toch niet helemaal?

Tot mijn grote verbazing zie ik scholen en bibliotheken aan de haal gaan met dit thema, hele spookhuizen doemen op. Ik wordt ‘s morgens ingehaald door kleine spookjes en heksjes veilig achterop bij mama. Persoonlijk houd ik wel van het kindergenre met heksjes als heksje Lilly, Foeksia en de Boze heks. Maar wat ik minder vind is het gemak waarmee volwassenen kinderen bang proberen te maken, alsof deze kinderboekenweek pas geslaagd is als de kinderen niet meer kunnen slapen.

Uiteraard verschilt het allemaal per kind krijg ik te horen na een voorzichtig opmerking richting de bibliothecaresse die een spookhuis aan het optuigen is. En in de bibliotheek kan dat ook, maar op school willen de kinderen niet onder doen voor hun vriendjes en vriendinnetjes.

Zijn spannende boeken dan per definitie eng? Nee, dat lijkt me toch niet. Wat kunnen kleuters genieten van ‘de Gruffalo’ zonder dat ze er slapeloze nachten van krijgen. Is dat dan niet meer het doel van de kinderboekenweek, kinderen kennis laten maken met een spannend boek, een boek dat je ademloos verder laat lezen en je aan het einde met een zucht dichtslaat, van verlichting maar ook van teleurstelling dat het uit is. Of weten volwassenen zelf niet hoe spannend een boek kan zijn zodat ze niet verder komen dan horror?

Gelukkig zijn er ook scholen die het anders aanpakken, die laten de kleuter hun eigen monster tekenen en weten ook de bovenbouw te vermaken zonder dat het meteen op Halloween gaat lijken. En in de plaatselijke boekhandel komt de heen- en weerwolf lang, omdat hij zo eenzaam is nadat Pluk langs was geweest. Ik ben blij dat er mensen zijn die blijkbaar mijn visie delen en er zo echt een feestje van maken!

Daarnaast is het fijn dat er een alternatief is voor christelijke scholen en instanties. Bibbers in je buik is de tegenhanger. Deze gaat ook over eng en griezelig maar dan wijzend naar waar je heen kunt gaan als je bang bent. God is er altijd bij.

Bovendien wat zijn er mooie boeken van christelijke uitgevers die lekker spannend zijn maar je kind niets ander dan bibbers in je buik bezorgen en geen slapeloze nachten. Wat mij daarin opvalt, is dat christelijke kinderboeken een beetje een stoffig imago hebben. En als ik terugdenk aan mijn eigen kindertijd begrijp ik dat ook wel. Chris en Jorieke waren leuk en spannend maar oh wat waren er ook duffe boeken bij, over kindertjes die heel braaf waren en hooguit een snoepje jatten. Maar dat is dus niet meer zo! Uitgevers als Jongbloed hebben tegenwoordig een heel veelzijdig assortiment voor de kinderen van nu. En daarnaast zijn er in het reguliere aanbod ook veel mooie boeken te vinden, een weet je niet of ze wel ‘kunnen’ lees ze eerst lekker zelf! Het voordeel daarvan is ook dat je heerlijk met je kind over het boek kunt praten. Mijn ervaring is dat ze het maar wat leuk vinden dat mama weet waar ze het over hebben. Even samen in de wereld van dat ene boek stappen.

Herinneringen leven langer dan spullen

In het kleinste kamertje van ons huis hangt de tekst, herinneringen leven langer dan spullen.

En dat klopt, zeker in een huishouden met 4 kinderen die niet altijd even voorzichtig zijn.
Het doel van die tekst is natuurlijk dat je je meer richt op herinneringen maken dan op het kopen of begeren van spullen. En daar word ik graag aan herinnerd want ik heb de neiging om mezelf te verlekkeren met mooie plaatjes van Pinterest en Instagram om vervolgens het niet meer los te kunnen laten tot ik het in huis heb. Overigens staat het dan bij mij in huis nooit zo leuk als op het plaatje helaas.
Meestal besef ik dat inmiddels in de winkel als ik dan zo’n los ding in mijn handen heb en het helemaal niet voor me zie bij mij thuis.

Toch klopt het niet helemaal wat er staat. Ik heb ook een aantal spullen in huis die gelijk staan aan een herinnering. Spullen die van dierbare personen zijn geweest, of die symbool staan voor een mooi moment in mijn leven. Zo heb ik een prachtige oude kop en schotel in de kast staan, deze is van mijn oma geweest. Helaas heb ik haar nooit gekend, zij mij wel ze wist dat ik op komst was toen ze stierf. Elke keer als ik dat kopje daar zie staan op z’n schoteltje denk ik aan haar.
Aan de verhalen die ik over haar gehoord heb en de foto die mijn moeder thuis heeft staat.

Ook ligt er in diezelfde kast een pingpong balletje, van een geweldige voorstelling van Herman van Veen. Telkens als ik die zie liggen, of als hij me tegemoet rolt, tovert hij een glimlach op mijn gezicht.

En zo heb ik veel van dat soort spullen, en ook al vind ik het mooi klinken, een opgeruimd en strak huis het past niet bij mij. Ik weet van bijna elk boek in de kast waar ik het vandaan heb, sommige gekregen anderen gevonden als een schat. En die ene lantaarn die heb ik gekocht op Ameland, of die andere die mijn zoon helemaal zelf heeft uitgezocht en gekocht voor Moederdag.
Zo kan ik nog wel even doorgaan.

Misschien is dat tegelijk ook wel de reden dat ik andere dingen weer heel makkelijk weg kan doen, en zo blijft de boel dan toch nog een beetje in evenwicht!