zaterdag 3 februari 2018

Plein tereur of zegen?

Ik verbaas me er al een paar weken over dat de luizenmoeder zo populair is.
Ik ben na een halve aflevering afgehaakt na de zoveelste vloek en over the top grap.
Stomverbaasd zag ik dat iedereen het zo hilarisch vindt en zo herkenbaar.
Wat ik wel herkenbaar vind is dat je eigenlijk niet mag zeggen dat je het een flutserie vindt.
Want dat ben je accuut mikpunt van spot en sneer.
Ondertussen is het op scholen er niet gemakkelijker op geworden ouders te vinden die hier een daar een handje helpen. En na deze serie zal het niet beter op worden vrees ik.
Want stel je voor dat je dan wordt aangezien voor zo'n overijverige 'luizenmoeder'.
En dat vind ik triest, want immers het kost een dorp om een kind op te voeden!
En soms lijkt het alsof we met onze blikken of woorden eigenhandig dat dorp rondom ons kind uitroeien.
Ik ervoer laatst gelukkig iets heel anders!
Ik was genoodzaakt op mijn strepen te gaan staan richting mijn kind.
En een andere moeder zei zachtjes ' goed gedaan!'
Dat is wat er ook op het plein te vinden is, een onderlinge verbondenheid.
En wat heb je dat soms nodig, even een knikje naar elkaar als je kind weer eens ontploft, even belangstelling tonen als je staat te wachten.
Afgelopen najaar volgden mijn man en ik een opvoedcursus.
Heel leerzaam en waardevol en oh wat fijn om erachter te komen dat het bij al die andere ouders net zo gaat, of niet gaat, als bij ons thuis!
En van daar uit tot de conclusie komen dat we elkaar veel beter kunnen steunen dan dat we afgaan op de buitenkant.
De andere kant is dat we dan ook bereid moeten zijn niet altijd de schone schijn op te willen houden.
En niet moeite hoeven te doen er heel relaxed en opgewekt uit te zien als we onze kinderen afleveren op het schoolplein.
En dat is minstens zo moeilijk!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten