op hol

Ik had het me zo voorgenomen, ik zou het leven nemen zoals het kwam.
Ik zou wel zien wat er op mijn pad kwam en daar dan op reageren.
Me niet meer druk maken om dingen die (ver) in de toekomst liggen en ook niet over dingen die geweest zijn.

De veertig dagen zijn begonnen en de afgelopen jaren heb ik deze ingevuld door lezen en iets te laten, te vasten.
Dit jaar doe ik mee met een schrijfproject, met het prachtige onderwerp onvoorwaardelijke liefde.
We zijn nu een week bezig en het is heel waardevol, nadenken, mijmeren, kauwen op dit onderwerp.
En het blijkt heel veelzijdig en diep, heerlijk om daar in te duiken.

Maar... aan het einde mag je meedoen aan een schrijfwedstrijd, 1500 woorden over dit zelfde onderwerp. En het zit me vreselijk op mijn nek, zeker als ik lees wat anderen zoal schrijven.
En dat ontneemt mij het plezier in het project, het genieten van het gericht schrijven over een bepaald onderwerp.

Stom, want als ik me houd aan mijn voornemen hoef ik me hier helemaal niet druk over te maken.
Schrijf ik (bijna) elke dag over onvoorwaardelijk liefde, de kracht daarvan maar tegelijk de zwakheid.
En geniet ik daar met volle teugen van, leer ik van de nuttige tips die ik krijg, lees ik wat medeschrijvers delen en leer ik elke dag bij.
Die wedstrijd aan het eind die zie ik dan wel, ik kan dan altijd kijken of ik iets mooi kan samenstellen van al die woorden die eraan vooraf gaan. En lukt het niet? jammer dan, andere keer beter.

Ik ben er immers van overtuigd dat God een plan met mij heeft en dat Hij mij leven leidt.
Ik zal dus vanzelf wel zien of dit in mijn plaatje past, en dat geeft zoveel rust.
Ik hoef het niet allemaal zelf te doen, niet zelf te weten, ik vertrouw erop dat Hij het weet.

Gewoon stapje voor stapje dat werkt het beste, dat weet ik ook wel maar soms ren ik liever ver vooruit.
De afgelopen weken had ik weinig tijd om te schrijven, en daar baalde ik van ik zag in gedachten al van alles instorten.
Dat is het nadeel als je als moeder iets op pakt, iets voor jezelf, iets dat niet buiten de deur is.
Dan moet je het doen met de momenten tussen de bedrijven door, mits je dan nog energie over hebt.
En dat is gewoon een van de riemen waar ik mee roei, en dat ook prima gaat behalve als je te ver vooruit gaat denken en dus op hol slaat.
Dus even weer diep adem halen en goed landen, wat was het doel ook alweer?

Ik zag het schrijfproject als kans om mensen te leren kennen die mij misschien verder kunnen helpen, kans om mezelf op de kaart te zetten.
Maar dat is helemaal de opzet niet, het zou een mooi neveneffect zijn dat wel maar het mag niet het doel zijn wat mij betreft.
Het doel is genieten van het schrijven over de onvoorwaardelijke liefde.
En dat moet ik even weer goed laten landen en dan verder gaan, stapje voor stapje in vol vertrouwen en dan zien we wel waar we uitkomen!