vrijdag 25 mei 2018

Eenverdieners...

Deze week was er een debat in de tweede kamer over de kloof van belasting betalen
tussen een- en tweeverdieners.
Ik volg die ontwikkelingen op de voet en wordt er een beetje moedeloos van.
En dan met name de aanname dat je je als vrouw niet kunt ontwikkelen door
zelf je kinderen op te voeden.
Nee lieve mensen, ik giet mijn kennis en ontwikkeling in mijn kinderen,
ik hoop dat ik genoeg heb voor alle vier.
Als ze dan straks het huis uit zijn sta ik met lege handen, maar met een vol hart kan ik je verzekeren,
en dat is mij het wel waard.
Maar kom op ook een ouder die niet buitenshuis werkt ontwikkelt zichzelf.
Het zou niet best zijn als je je ontwikkeling alleen moet hebben van je carrière!

Om mij heen merk ik juist het tegendeel, mensen hebben helemaal geen tijd meer
om zich te ontwikkelen want ze zijn zo druk.
Ze hebben geen tijd voor een goed gesprek, ze hebben geen tijd om een goed boek te lezen,
en ze hebben de rust niet om een diepgaande documentaire te kijken.
En journaal kijken, of een krant lezen pff alsof ze nog niet genoeg op hun bordje hebben.
Maar dat is één aspect van dit debat.
De andere kant vind ik veel erger, wij als gezin zijn dankbaar dat we financieel een keuze hebben.
Dat we rond kunnen komen en dat er af en toe zelfs geld is voor iets extra’s kortom we hebben het goed.
Maar ik lees ook veel over gezinnen die geen keuze hebben, gezinnen waarin een van beide ouders ziek is,
of dat er een kind is dat intensieve zorg nodig heeft.
Ik las zelfs van iemand die door overlijden van zijn vrouw ineens een eenverdiener gezin
werd en meteen een financiële trap na kreeg.
Daarnaast is de maatschappij zo doorgedraaid dat je van een modaal inkomen nauwelijks meer een gezin
kan onderhouden.
En dan heb ik het er niet over dat die gezinnen niet twee keer op vakantie kunnen of dat ze geen echte
All stars kunnen kopen.
Dan heb ik het over basale dingen als de huur of hypotheek ophoesten,
of een andere fiets kopen omdat je kind zo hard groeit.

Dat vind ik de echte kinderen van de rekening.
De feiten liggen er, de verdeling is niet eerlijk, maar als je zelf de keuze hebt gemaakt is dat
minder zuur dan als je geen keuze hebt.

Dan is er ook nog een categorie die alleengaand is, ook zij betalen meer alleen dan partners die samen
hetzelfde inkomen verdienen als hij.
Dat is toch krom? Ik zie een gat in de markt, een extra vinkje op tinder; zoekt alleen fiscale relatie.

Wij zijn nederlanders, en we zijn er trots op dat we een frank en vrij volkje zijn.
Maar zijn we dat nog wel?
Staan we op de maatschappelijke ladder of hangt die eigenlijk om onze nek?
En dat geldt voor dit onderwerp maar ook voor de discussie over opleidingsniveau.

Kortom wat mij betreft rammelt het hele belastingverhaal een aan alle kanten.
Eenverdieners worden generaliseert door het dan alleen te hebben over moeder die liever
zelf hun kinderen opvoeden.
Terwijl het dus over zoveel meer gaat, er gaat achter dat woord, eenverdieners,
een hele wereld van zorg schuil, zowel financiële zorg als mantelzorg.

Wat mij betreft heeft de regering hier maar een taak, zorg dat het verschil er niet meer is.
Dat je als fiscale partners ook echt een bent en dat dan het gezinsinkomen geldt.
En dat het dus niet uitmaakt of dat inkomen door een of twee personen is verdiend.
De regering mag stoppen met mij voorschrijven wat zij denken dat het beste is voor mij en mijn gezin.
Dat bepalen niet zij maar ikzelf.

Als ze ook maar een beetje op zouden letten is er sowieso een nieuwe manier van werken ontstaan.
Mensen werken lang niet meer allemaal fulltime, werken indien mogelijk parttime en
besteden de resterende tijd aan die dingen die er voor hen toe doen.
Mensen zijn op zoek naar andere invulling van hun kostbare tijd, verdienen liever wat minder en
hebben dan wel tijd voor hun hobby.
Nou ja hobby kun je het dan meestal bijna niet meer noemen.
Ze pakken hun dromen op en ontwerpen hun eigen kleding of spullen.
Genieten van een echt lange wandeling of van een goed gesprek zonder dat haast.
Staan een dag in de week in de kringloopwinkel of helpen vluchtelingen.
En die mensen zijn meestal heel gelukkig, veel gelukkiger dan toen ze fulltime werkten en nauwelijks tijd
hadden om te ontspannen en te doen waar ze blij van werden.
En dat komt omdat ze verbinding belangrijker vinden dat hun inkomen, verbinding met hun medemens
en met zichzelf.

Langzaam zie je die kentering in het denken ontstaan, misschien nog niet overal, maar er is wat gezaaid
en hier en daar zie je al de kleine plantjes op de akkers staan.
Wat zou het prachtig zijn als iedereen zo’n keuze had, als je samen bent met iemand dat je dat dan ook
aan elkaar kan geven. Ruimte om zo’n stap te maken.

In de tussentijd geniet ik van mijn opgroeiende kinderen, en blijf ik kritisch over de ontwikkelingen van de
regering op dit gebied.
Want hé als zij zich zorgen mogen maken over mijn ontwikkeling mag ik dat over hun ontwikkeling!

1 opmerking: