Sinterklaastijd

Voor het eerst sinds... tja ooit denk ik eigenlijk ben ik nog niet klaar voor pakjesavond.
Ik blijk er steeds beter in te worden, first things first!
Inmiddels zit Naomi haar verjaardag erop, alle onderdelen zijn gevierd.
Dus zo langzamerhand wordt het wel eens tijd om de cadeautjes in te gaan pakken.
Ze liggen al wel klaar, dat dan weer wel, ik ben al weken aan het verzamelen.
Ik kwam er gisteren dan ook achter dat ik schoencadeautjes heb voor minimaal nog 5 keer schoentje zetten!
De pakjes voor pakjesavond houd ik keurig bij, inclusief de prijsjes, de boel moet immers wel een beetje in evenwicht blijven.
Maar de schoencadeautjes dus niet en dat resulteert nu in een bak vol met van die kleine rommeldingetjes.
Ik heb even overwogen of we dan nog een paar schoenzet momenten in gaan voegen maar dat lijkt me ook niet helemaal de oplossing.
Dus zal die bak wel voor een gedeelte gevuld blijven, ach altijd handig kleine cadeautjes achter de hand te hebben.
Dat klopt, mits je ze niet vergeet. Iets wat ik dus wel doe en vervolgens nog maar een springtouw koop en bij het opruimen erachter kom dat ik dat dus al eens gedaan had.

Jonathan is na Sinterklaas jarig en kijkt al weken verlekkerd naar de dozen bovenop onze kledingkast. Want wat is er voor pakjesavond en wat ligt daar al op hem te wachten?
Gisteren heeft hij de vorm en grootte geanalyseerd en kwam vervolgens met een conclusie wat erin zou zitten. Heerlijke tijd, ik kan de waarheid vertellen, voor jou verjaardag ligt daar nog niets, maar hij gelooft er niets van. En als ik opsom wat er allemaal wel zou kunnen liggen, maar niet ligt, geloven ze het ook niet. :)

Maar naast al die cadeautjes is er ook tijd voor leuke, creatieve dingen samen, zoals pepernoten bakken, surprises maken, gedichten schrijven en mooie Sintfilms kijken.

Straks is de kast weer leeg, alle cadeautjes uitgepakt en de rust weer gekeerd.
En wat dan overblijft zijn die herinneringen aan een gezellige tijd waarin we veel samen bezig zijn geweest. En dat lijkt mij het mooiste cadeau wat we ze kunnen geven!

Black Friday

Black Friday, ik was eerst even in de war, verwarde het met zwarte zaterdag en zat me al af te vragen of ik iets gemist had. Iets van een Sinterklaasvakantie ofzo.

Maar nee het was de dag na thanksgiving, eh vieren wij dat dan? Nee die niet maar een dag waarop bijna alles weggeven wordt wel. Wat hé we zijn wel Nederlanders hè en dol op koopjes.

 De afgelopen tijd gaat het me steeds meer tegenstaan, we consumeren met z’n allen maar een eind weg en als iemand er een opmerking over maakt staan we klaar met smoesjes om maar door te kunnen gaan. Laatst zei iemand, na een opmerking van mijn kant over goedkope kleding en kinderarbeid, ‘ja maar als ik het niet koop dan hebben zij geen loon!’ Met een blik van zo, nou jij weer! We zijn er een ster in geworden goed te praten wat we doen, wat het ook is en waar het ook vandaan komt. Want wij moeten zelf kunnen bepalen wat we kopen en waar. Niemand die ons daar de les over mag schrijven.

Maar is dat wel zo? Mogen we dat zelf bepalen of hebben we daar een verantwoordelijkheid liggen?

Ik las gisteren een blog op www.lauraenjames.com en zij stelde dat je stemt met je portemonnee. En zo werkt het ook. Als wij weigeren om kleding te kopen die door kinderhandjes gemaakt is, geven we daarmee een signaal af. Een signaal dat de grote bedrijven niet kunnen negeren, op die manier moeten ze de werkomstandigheden wel aanpassen.

Daarnaast is er ook een ander aspect, het duurzame aspect. Gaan we echt zo makkelijk om met de grondstoffen die we gekregen hebben? Want het gaat niet alleen om die kinderhandjes, hoewel die wel prioriteit hebben, maar ook om het materiaal wat er nodig is om al die kleding te maken.

Maar zoals gezegd, we zijn er heel goed in om als een klein kind onze handen voor de ogen te doen en dan te zeggen ‘als ik het niet zie, dan is het er niet’

Zelf vond ik het lastig om ‘schone’ kleding te kopen omdat ik dacht dat het dan meteen ook een stuk duurder zou zijn. En met 4 kinderen in de groei en rondkomende van 1 salaris  zit ik daar niet op te wachten. Maar waarom niet klein beginnen? Op de site www.rankabrand.nl vind je een overzicht van hoe bedrijven het doen op het vlak van duurzaamheid en maatschappelijke verantwoordelijkheid. En op basis daarvan kun je dan een keuze maken voor een bedrijf wat al goed op weg is boven een bedrijf dat nog nauwelijks wat verandert.

Met kleine stapjes gaan we ook vooruit, en dat is beter dan helemaal niet!

Niet met maar ook niet zonder

Afgelopen weekend was Naomi jarig.
En zij was degene die de cadeautjes kreeg maar ook ik heb iets moois gekregen.
Niet iets wat uit te pakken was maar een moment met een gouden randje.
Een moment dat ik ga bewaren in mijn hart, net als Maria dat in de bijbel deed.

Jonathan ging vrijdag op zaterdag een nachtje weg, op kamp met scouting.
Naarmate het moment dichterbij kwam werden de twee oudsten steeds onrustiger, en tot mijn grote verbazing vonden ze het eigenlijk allebei maar niets dat de een jarig was terwijl de ander weg zou zijn.
Naomi verkondigde dat ze pas echt jarig zou zijn als Jonathan weer thuis zou zijn en dat ze wilde wachten met de taart totdat hij er weer was.
Toen we op het punt stonden Jonathan naar scouting te brengen zag ik vanuit mijn ooghoeken, dit soort dingen moet je stiekem zien, dat hij Naomi een dikke knuffel gaf. Iets wat hij anders nooit doet.

Waar ze elkaar sommige dagen niet kunnen luchten of zien zag ik hier die speciale band tussen broer en zus verschijnen.
Ik zal er aan terugdenken als ik ze weer eens hoor schelden op elkaar!

Wat mooi hoe dat werkt, gezinsleden zit je toch mee opgescheept of je nou wilt of niet.
En dat er dan blijkbaar iets ingebouwd zit wat ervoor zorgt dat je bij elkaar hoort, iets dat niet te meten is, iets dat er gewoon is.
Iets dat ervoor zorgt dat je niet met maar ook absoluut niet zonder elkaar kunt.

Met dat ik dit opschrijf besef ik me terdege dat er soms geen keuze is, dat je soms wel zonder elkaar moet. Door onomkeerbare zaken als overlijden van de ander, maar ook doordat een relatie niet meer gezond is. Dat er afstand is om jezelf of de ander te beschermen.
Ik geloof dat als je voor elkaar blijft bidden je elkaar niet echt loslaat en dat je dan dus nog steeds blijk geeft van die speciale band!

Zolang mijn kinderen nog op deze manier met elkaar omgaan is het goed.
Immers thuis moeten ze oefenen in hoe ze met anderen omgaan, en dat doen ze nou eenmaal ook op elkaar.
Dus daar zal ik aan denken als ik ze hoor mopperen op elkaar, of als de een de andere weer eens heeft uitgemaakt voor rotte vis 😉