over citroenen en ranja

Ken je die quote van "If life gives you lemons, make lemonade!"
Een prachtige quote om aan te geven dat je ook met de nare, vervelende dingen in het leven wat moois kan maken.
Soms lukt dat niet, dat zijn dan van die stomme dingen die gewoon moeten, niets aan te doen.
Tanden op elkaar en door, het gaat voorbij en wat moet dat moet!
Iets wat ik de kinderen al van kleins af aan bij probeer te brengen.
"Ja het drankje van de dokter is heel vies, mama weet het maar het moet nou eenmaal, niks aan te doen, neus dicht en hup drinken"
Of op dit moment met zwemles, nog steeds geen briefje dat ze mag afzwemmen en ze is het zo zat, net als mama trouwens.
Maar het is nou eenmaal geen certificaat dat je deelgenomen hebt aan de cursus maar echt een diploma dat ervoor staat dat je echt zwemmen kunt.
Dus hup even doorzetten, dan mag je straks zonder pakje zwemmen net als de anderen.

Een jongetje kwam huilend bij zijn moeder, hij wilde ook een briefje. Waarop moeders tot mijn verbazing zei "mama zal wel even met de badjuf praten..."
En plots besefte ik dat ik hier stond te kijken naar een oorzaak van problemen waar we tegenwoordig steeds vaker tegenaan lopen.
Bijvoorbeeld jongeren die kampen met een burn-out omdat ze de druk niet aankunnen tijdens hun vervolgopleiding.
Dit is het begin! Dacht ik, als wij steeds maar alles oplossen voor onze kinderen leren ze nooit dat je af en toe gewoon door moet zetten.
Dat je als je iets wilt bereiken er voor moet gaan.

Oftewel als het leven je citroenen brengt, maak er dan limonade van, als je tenminste weet hoe dat moet!
En volgens mij is dat nou net een taak voor ouders.
Niet alles maar gladstrijken voor onze pareltjes maar ze leren dat niet altijd alles zo gaat als gepland.
En dat je hard moet werken om iets te bereiken, om iets te verdienen.

Als wij ze leren dat het leven alleen maar leuk moet zijn dan voeden we kwetsbaren mensen op.
Die bij de eerste de beste tegenslag volledig uit het lood zijn geslagen, die geen idee hebben wat ze daar mee moeten doen.
Die er geen idee van hebben hoe je limonade maakt.

Dat is toch prachtig aan ouders zijn, je kind dit soort dingen leren binnen de veilige grenzen van jou armen.
Maar dat vraagt wel wat van ons, tijd en aandacht voor je kind.
Het is veel makkelijker om tegen een badjuf aan te staan preken dan dat je je kind leert dat je niet alles zomaar krijgt.
En het is makkelijker om de school de schuld geven van alles wat 'mis' gaat met je kind dan om ook eens te kijken naar hoe je je gezinsleven inricht.
Maar is dat dan wat je je kinderen mee wilt geven? Dat het altijd de schuld is van een ander en dat ze vooral jou niet moeten aanspreken op je verantwoordelijkheid?

Ik denk niet dat je altijd alles maar kunt gladstrijken net als dat je ook niet alles kunt relativeren of hoeft te incasseren.
Maar de balans lijkt zo vaak zoek, sta daar maar eens bij stil.
Er is een tijd voor alles zegt Prediker en dat klopt als een bus.
Er is een tijd om het opnemen voor je kind, er te staan, ze te beschermen.
Maar er is ook een tijd om ze te leren dat niet alles altijd zo gaat als zij dat willen.
En ook dan ben je er voor je kind, je troost, je steunt ze maar dat is iets anders dan met ze meepraten.
Ik geloof dat ze daar weerbaar van worden, en ze op die manier uiteindelijk als stevige jonge mensen uitvliegen.

Als christen komt daar nog iets bij, in Efeze staat dat je de wapenrusting van God aan moet doen.
Dat is ook iets wat we ze moeten leren om te doen, waar ze die wapenrusting kunnen vinden en hoe ze die moeten gebruiken.
Nemen we daar wel genoeg tijd voor? Of gaan we ervan uit dat ze dat op school of in de kerk wel leren?
Ik betrap me er regelmatig op dat ik allang blij ben dat de dag weer om is, dat iedereen overal op tijd is aangekomen en weer veilig thuis is gekomen.
Maar weet je juist door hoe je zelf leeft, en hoe je zelf reageert op alles wat er gebeurt leef je ze dit voor. Daar leren ze het meeste van!

Boven mijn bureau hangt een papiertje met een uitspraak die ik ooit ergens tegenkwam 'papa en mama doen hun best, en God doet de rest'
Gelukkig maar want er valt hun zoveel te leren terwijl ik zelf ook nog zoveel te leren heb! 😉

Uniek

Ik vind het heerlijk om een hele avond rond te struinen op Pinterest.
En laatst las ik daar over de schroom van schrijvers om zichzelf schrijver te noemen.
En ik herkende dat, ik durf mezelf geen schrijfster te noemen want ik heb nog nooit wat uitgegeven.
En als iets een hobby is, zoals bij mij, ga je jezelf toch niet als professional benoemen.
Dus ben ik heel voorzichtig met vertellen dat ik schrijf, want op een of andere manier denken mensen dan dat je je eerste boek al bijna klaar hebt liggen. Net alsof je tijdens het schrijven van dat eerste boek nog geen schrijfster bent.

Ja schrijfster, ik ben namelijk een vrouw en dat is iets waar ik trots op ben dus mag je dat zien in hoe ik mijzelf voorstel. De laatste tijd wordt er al genoeg geschut aan de boom man of vrouw.
Soms voel ik me net de wolf die Nederland binnengeslopen is, een bedreigende diersoort voor veel mensen maar voor anderen een prachtige aanvulling op onze mooie natuur.

Daarnaast loopt dan de maatschappelijke discussie of we onderscheid mogen maken tussen mannen en vrouwen.
En al met al word ik er een beetje moe van, ik ben een vrouw en wil me daar helemaal niet voor schamen maar beide partijen hebben liever maar niet dat ik dat uitdraag.
Maar goed dit terzijde.

Mag je jezelf pas iets noemen als anderen dat hebben goedgekeurd?
Het lijkt er wel op, alsof we onze woorden aanpassen aan wat anderen verwachten.
Terwijl God ons gemaakt heeft, Hij is de enige die iets van ons mag en kan verwachten.
En toch vergeet ik meestal om na te denken over wat Hij zal vinden, ik ben meestal druk met wat andere mensen zullen vinden of denken.
Niet dat ik dat weet want ik vraag het liever niet, stel je voor dat ik gelijk heb met wat ik denk dat zij denken.

Als ik terug kijk naar mijn leven is schrijven wel iets wat telkens opduikt, iets wat bij mij hoort.
Op hele verschillende manieren maar toch het hoort bij wie ik ben.
Ik vertel mijn kinderen dat God ze gemaakt heeft, precies zoals ze zijn en dat ze uniek zijn.
Dat ze zichzelf mogen zijn, van zichzelf mogen houden.

Maar ik kan dat wel zeggen maar ik mag er zelf ook naar leven.
Iets wat ik de komende tijd maar eens moet gaan oefenen, bedenken wat Hij ervan vindt en of ik nog een beetje op de route loop die Hij heeft uitgestippeld.
Genieten van mezelf, van hoe Hij mij gemaakt heeft, en van de talenten die Hij mij heeft gegeven.

En wat anderen vinden? Dat is dan niet meer zo belangrijk, wat een rust zal dat geven!

Thuis

Afgelopen week liep ik met een groep bovenbouwers door mijn woonplaats heen.

Ze kregen onder leiding van een gids uitleg over de historie van de stad.

Logischerwijs vonden de volwassenen het leuker dan de kinderen, en ook al waren sommige dingen misschien best interessant dat geef je op die leeftijd natuurlijk niet toe.

Dus was ik degene die thuis enthousiast vertelde over de jodensteeg waar ik al die jaren dat ik hier woon straal voorbij ben gelopen. En over de huizen van weleer en waarom dat ene oude huisje er toch nog staat tussen al die moderne kolossen.

Mijn zoon zat er zuchtend naast en zat mij aan te kijken alsof ik een andere route had gelopen.

Zoals gezegd woon ik inmiddels al een poosje hier, vanuit het noorden zijn wij na onze trouwdag hier neergestreken en nooit meer weggegaan.

Wij hebben ons plekje hier gevonden en er voor ons gezin een thuis gemaakt.

En toch elke keer als we terug naar Groningen rijden begint het te kriebelen, zouden dat nou die wortels zijn? 

Lange tijd kon ik mijn weg niet vinden in Meppel en omgeving, in Groningen wist ik precies waar ik moest zijn voor het een en ander. Die paadjes kende ik hier nog niet.

Als ik in een sentimentele bui ben mis ik Groningen ineens heel erg, dan verlang ik ernaar om door haar straten te dwalen. Om op de trappen van het stadhuis een ijsje te eten en om een boek te lenen in de grote bibliotheek en die dan te gaan lezen in de Prinsentuin.

Maar mijn kinderen zijn hier thuis, zij groeien hier op. Zij hebben hier hun paadjes liggen.

Mijn zoon weet precies hoe hij naar de speelgoedwinkel moet fietsen om te kijken of er al een nieuw legoboekje ligt. En mijn dochter van drie herkent, hoe klein ze ook is, aan de weg waar we heen gaan als we door de straten fietsen.

Het is goed te weten dat ze hun weg kennen, ik laat de oudste inmiddels met een gerust hart gaan, hij weet de weg, en als hij het toch niet kan vinden weet hij hoe hij weer thuis moet komen.

Maar hij heeft ook geleerd dat een beetje dwalen ook mag, je komt vanzelf een punt tegen dat je de weg wijst. En als het echt niet lukt kun je altijd de weg vragen, je hoeft het niet alleen te doen. 

Dat is iets wat ik ze ook graag mee zou willen geven op het gebied van geloven.

Dwaal rustig rond, je mag best de weg af en toe een beetje kwijt zijn.

Je komt vanzelf een punt tegen dat je de weg weer wijst, en anders vraag alsjeblieft om hulp.

Ook geloven hoef je niet alleen te doen.

En ze kennen de weg naar Huis al merk ik af en toe, en dan loopt mijn hart over van dankbaarheid.

Ik mag ze de weg naar Huis wijzen, ik mag ze vertellen dat ze altijd Thuis mogen komen bij Hem die hen maakte. 

En ik mag, moet zelf ze straks ook daarin loslaten, erop vertrouwen dat de weg kennen, en dat ze weten hoe ze weer Thuis kunnen komen.  

Ik heb weleens gelezen dat een stad leeft, een ziel heeft.

En na die stadswandeling van afgelopen week begreep ik dat ineens veel beter, ik had mijn woonplaats weer een stukje beter leren kennen. 

En ik mijmerde verder dat je eigenlijk verplicht zo'n soort wandeling zou moeten maken als je ergens anders gaat wonen.

Laat de stad of het dorp zich voorstellen aan je, laat je inspireren door de mensen die er al heel lang wonen of door mensen die er vroeger woonden.

Niet alleen het heden maakt een stad tot wat hij is maar het verleden speelt ook een grote rol.

Misschien wel een grotere rol dan wij denken, het maakt dat je je verbonden gaat voelen met de plek maar ook met de mensen.

En dat verbonden voelen met een plek zorgt er naar mijn idee voor dat je je ergens thuis voelt.
Ik voel me na 13 jaar verbonden met mijn woonplaats, hier ligt een hele schat aan herinneringen.
Mijn kinderen zijn er geboren, ik fietste met hen voor het eerst voorop trots door de straten, later fietsten ze al slingerend zelf door die straten.
Ik kwam er achter waar de mooiste kastanjebomen staan in de herfst en waar je in de lente jonge dieren kunt kijken. Maar ook waar ik moet zijn als ik een tandendoosje zoek of waar ik de mooiste verjaardagscadeautje kan vinden.
Ik gaf het tijd en aandacht en daardoor kwam ik thuis.

En als we nu weer naar huis rijden zijn we blij als we de watertoren of de kerktoren van Meppel in de verte zien.

Ik ga ervan uit dat uiteindelijk mijn kinderen ook weer uitvliegen naar uiteenlopende plaatsen.

Ze zullen gaan studeren of werken op andere plaatsen.

Daar zullen zij dan weer hun eigen thuis moeten creëren.

Ik hoop dat ze dan terugvallen op wat ik hen nu probeer mee te geven.

Je kunt overal thuis zijn want God gaat altijd met je mee en je mag thuis zijn bij Hem.

En dat ze onthouden hoe ze, na wat omzwervingen de weg naar Huis weer kunnen vinden.

Deze blog verscheen ook op www.puurvandaag.nl

Eenverdieners...

Deze week was er een debat in de tweede kamer over de kloof van belasting betalen

tussen een- en tweeverdieners.

Ik volg die ontwikkelingen op de voet en wordt er een beetje moedeloos van.

En dan met name de aanname dat je je als vrouw niet kunt ontwikkelen door

zelf je kinderen op te voeden.

Nee lieve mensen, ik giet mijn kennis en ontwikkeling in mijn kinderen,

ik hoop dat ik genoeg heb voor alle vier.

Als ze dan straks het huis uit zijn sta ik met lege handen, maar met een vol hart kan ik je verzekeren,

en dat is mij het wel waard.

Maar kom op ook een ouder die niet buitenshuis werkt ontwikkelt zichzelf.

Het zou niet best zijn als je je ontwikkeling alleen moet hebben van je carrière!

Om mij heen merk ik juist het tegendeel, mensen hebben helemaal geen tijd meer

om zich te ontwikkelen want ze zijn zo druk.

Ze hebben geen tijd voor een goed gesprek, ze hebben geen tijd om een goed boek te lezen,

en ze hebben de rust niet om een diepgaande documentaire te kijken.

En journaal kijken, of een krant lezen pff alsof ze nog niet genoeg op hun bordje hebben.

Maar dat is één aspect van dit debat.

De andere kant vind ik veel erger, wij als gezin zijn dankbaar dat we financieel een keuze hebben.

Dat we rond kunnen komen en dat er af en toe zelfs geld is voor iets extra’s kortom we hebben het goed.

Maar ik lees ook veel over gezinnen die geen keuze hebben, gezinnen waarin een van beide ouders ziek is,

of dat er een kind is dat intensieve zorg nodig heeft.

Ik las zelfs van iemand die door overlijden van zijn vrouw ineens een eenverdiener gezin

werd en meteen een financiële trap na kreeg.

Daarnaast is de maatschappij zo doorgedraaid dat je van een modaal inkomen nauwelijks meer een gezin

kan onderhouden.

En dan heb ik het er niet over dat die gezinnen niet twee keer op vakantie kunnen of dat ze geen echte

All stars kunnen kopen.

Dan heb ik het over basale dingen als de huur of hypotheek ophoesten,

of een andere fiets kopen omdat je kind zo hard groeit.

Dat vind ik de echte kinderen van de rekening.

De feiten liggen er, de verdeling is niet eerlijk, maar als je zelf de keuze hebt gemaakt is dat

minder zuur dan als je geen keuze hebt.

Dan is er ook nog een categorie die alleengaand is, ook zij betalen meer alleen dan partners die samen

hetzelfde inkomen verdienen als hij.

Dat is toch krom? Ik zie een gat in de markt, een extra vinkje op tinder; zoekt alleen fiscale relatie.

Wij zijn nederlanders, en we zijn er trots op dat we een frank en vrij volkje zijn.

Maar zijn we dat nog wel?

Staan we op de maatschappelijke ladder of hangt die eigenlijk om onze nek?

En dat geldt voor dit onderwerp maar ook voor de discussie over opleidingsniveau.

Kortom wat mij betreft rammelt het hele belastingverhaal een aan alle kanten.

Eenverdieners worden generaliseert door het dan alleen te hebben over moeder die liever

zelf hun kinderen opvoeden.

Terwijl het dus over zoveel meer gaat, er gaat achter dat woord, eenverdieners,

een hele wereld van zorg schuil, zowel financiële zorg als mantelzorg.

Wat mij betreft heeft de regering hier maar een taak, zorg dat het verschil er niet meer is.

Dat je als fiscale partners ook echt een bent en dat dan het gezinsinkomen geldt.

En dat het dus niet uitmaakt of dat inkomen door een of twee personen is verdiend.

De regering mag stoppen met mij voorschrijven wat zij denken dat het beste is voor mij en mijn gezin.

Dat bepalen niet zij maar ikzelf.

Als ze ook maar een beetje op zouden letten is er sowieso een nieuwe manier van werken ontstaan.

Mensen werken lang niet meer allemaal fulltime, werken indien mogelijk parttime en

besteden de resterende tijd aan die dingen die er voor hen toe doen.

Mensen zijn op zoek naar andere invulling van hun kostbare tijd, verdienen liever wat minder en

hebben dan wel tijd voor hun hobby.

Nou ja hobby kun je het dan meestal bijna niet meer noemen.

Ze pakken hun dromen op en ontwerpen hun eigen kleding of spullen.

Genieten van een echt lange wandeling of van een goed gesprek zonder dat haast.

Staan een dag in de week in de kringloopwinkel of helpen vluchtelingen.

En die mensen zijn meestal heel gelukkig, veel gelukkiger dan toen ze fulltime werkten en nauwelijks tijd

hadden om te ontspannen en te doen waar ze blij van werden.

En dat komt omdat ze verbinding belangrijker vinden dat hun inkomen, verbinding met hun medemens

en met zichzelf.

Langzaam zie je die kentering in het denken ontstaan, misschien nog niet overal, maar er is wat gezaaid

en hier en daar zie je al de kleine plantjes op de akkers staan.

Wat zou het prachtig zijn als iedereen zo’n keuze had, als je samen bent met iemand dat je dat dan ook

aan elkaar kan geven. Ruimte om zo’n stap te maken.

In de tussentijd geniet ik van mijn opgroeiende kinderen, en blijf ik kritisch over de ontwikkelingen van de

regering op dit gebied.

Want hé als zij zich zorgen mogen maken over mijn ontwikkeling mag ik dat over hun ontwikkeling!

Regendag

Heerlijk weer hè hoor ik andere vrouwen tegen elkaar verzuchten.
Terwijl ze eruit zien alsof ze ook bruin worden van sneeuw en ijs. Bruine slanke benen met daaraan dito voeten met keurig gelakte  nagels in hippe sandalen gestoken.
Ik schuifel een beetje verder achteruit de schaduw in met een blik op mijn stevige blanke benen.
Ik vergeet standaard dat mijn nagels opnieuw gelakt moeten worden, terwijl ik wel geniet van die vrolijke kleurtjes.
Bruin zal ik nooit worden ik wordt al rood van de eerst zonnestralen en ik moet er altijd vreselijk aan wennen dat ik blote armen of benen heb. Dus ja ik sta wel eens met een vest aan op het plein terwijl de mussen van het dak vallen.

Thuis wacht de zandbak in de tuin.
De tuin die zonovergoten ligt te wachten om gevuld te worden met zand, water, geschreeuw en gelach.

Heerlijk dat ze buiten spelen en dat ze ook met elkaar spelen.
Ik geniet van hun vrolijke gegil en gelach.
Wat vlekkeloos overgaat in geruzie en gekrijs.
Ik stel me zo voor dat de hele buurt mee kan genieten. Ook zoiets, in de zomer delen we onbewust zoveel met onze omgeving. Ik voel me op meerdere vlakken open en bloot.

Ik kan niet zo goed zomaar buiten zitten. Van mijn moeder georven (bedankt mam) zodra ik zit zie ik als het ware het onkruid hun tong uitsteken. En hoor ik andere plantjes roepen dat ze liever in de schaduw staan en of ik ze daar alsjeblieft even een handje bij wil helpen.

Daarnaast ben ik nogal gevoelig voor geluid en licht. Dus die felle zon en alle buitengeluiden maken me sowieso onrustig. Dus waar anderen reikhalzend uitkijken naar warme dagen denk ik aan al die dingen die daarbij horen.
En ik voeg het zuchtend toe aan mijn lijstje met dingen die moeten.

En dat terwijl ik een poster heb hangen met daarop de quote 'van wie moet dat dan?'
Nou van mezelf dus, maar ik heb inmiddels best manieren gevonden om het leuk te houden, of nou ja leuk, om het behapbaar te houden.

Het onkruid bloeit best leuk ben ik achter en niemand die het ziet.
De enige manier om me af te sluiten van de buitenwereld is lezen, schrijven of creëeren. Die eerst twee kunnen prima buiten dus ga ik niet meer naar buiten zonder boek of schrijfblok.

Ik ben ervan overtuigd dat je altijd een keuze hebt.
Niet altijd met betrekking tot wat er gebeurt of tot wat je hebt en niet kunt veranderen.
Maar wel een keuze hoe je ermee omgaat.
Maar dan nog...

Ik snak naar een heerlijke lange regendag, een frisse wind en daarmee frisse lucht.
Zo dat lucht op, het is eruit.

Gewoon lekker binnen, even bijkomen van het voorjaar!

Vrijheid

Wat hebben we ernaar uitgekeken naar het voorjaar.
Weer lekker naar buiten, handen in de aarde lekker bezig in de tuin.
Ramen open, frisse lucht naar binnen, vogeltjes vliegen af en aan met soms veels te volle snaveltjes.
De geur die in de lucht hangt is heel duidelijk de geur van de lente, en ik snuif het hunkerend in.

Pasen vieren in het voorjaar draagt door de ontluikende natuur extra de boodschap van hoop uit vind ik altijd.

De lente staat symbool voor hoop, overal ter wereld wordt het elk jaar weer lente.

Ook in Syrië wordt het elk jaar weer lente, roze bloemen van de amandelbomen al vanaf januari. Oorlog of niet de lente komt.

73 jaar geleden werd het ook lente in Nederland, mensen trokken de straten op, en dronken hun vrijheid in. Wat heerlijk dat we dat elk jaar nog mogen vieren, onze vrijheid.

Minstens zo mooi vind ik dat we voordat we vieren, herdenken op 4 mei.

Verbonden met al die mensen die in de afgelopen jaren ook herdachten, zo vaak persoonlijke herinneringen hadden aan die tijd.

Verbonden met de mensen die in de oorlogsjaren gesneuveld zijn, opdat wij nooit vergeten.

Afgelopen week stond ik samen met leerlingen van groepen 7&8 uit mijn woonplaats bij het oorlogsmonument in het park.

En ik besefte dat er nauwelijks meer mensen aanwezig waren die de oorlog zelf hebben meegemaakt.

Het is nu aan ons om te zorgen dat elke generatie blijft gedenken en vieren.
Dat onze kinderen beseffen dat vrijheid niet vanzelfsprekend is.

Wij mogen ze leren dat er mensen zijn die zich inzetten voor vrijheid, die van ons maar ook voor de vrijheid in andere landen.

Ik hoop dat de verhalen over de tweede wereldoorlog ze blijven raken, opdat ook zij niet vergeten.
Dat wij die vrijheid ook niet zomaar gekregen hebben en dat er nog steeds mensen zijn die snakken naar vrijheid.

En ik hoop dat dat ze er ook toe beweegt klaar te staan voor die ander die nog geen vrijheid kent.

Op 4 mei om 20.00 raakt voor mij de hemel de aarde even aan.

Door de bloeiende bomen en de kwetterende vogels in de stilte die er dan valt klinkt ten volle de hoop door die God ons geeft.

Er komt een tijd dat er helemaal geen oorlog meer zal zijn, in Nederland niet, in Europa niet, op heel de aarde niet.

een weekend met een prijs

Afgelopen zaterdag was ik op stap met Naomi, die helemaal niet fit was maar toch heel graag mee wilde.
Want we gingen naar een knutselbeurs en als je ons ergens blij mee kunt maken is het wel knutselen!

Alhoewel het heel gezellig was met Naomi en mijn schoonzussen en nichtjes viel de beurs zelf een beetje tegen.
Naomi heeft een leuke workshop gedaan en is blij met haar foamklei inclusief eenhoornfiguur.
Maar waar ik had gehoopt op mooie beursaanbiedingen en veel inspiratie op het gebied van bullet journaling en art journaling, was het grootste gedeelte van de stands gericht op 3d kaarten en haken.
En wat inspiratie betreft tja... laten we het erop houden dat ook dat een beetje tegenviel, maar misschien ben ik na hele struintochten op Pinterest ook niet meer zo makkelijk te inspireren.

Wel mijn verzameling ecoline brushpens uit kunnen breiden zonder dat het verzendkosten kostte. 😊
En een mooi figuurtje om te 'versieren'.

Mijn 'buit'

Meestal sla ik dit soort dingen bewust over, want ik weet dat ik op een of andere manier zal moeten 'boeten'. Maar deze keer dacht ik dat er minder risco factoren waren, en leek het me wel leuk.

Maar helaas ook nu ontkwam ik er niet aan en heb ik zondag de hele dag op bed gelegen met een zware migraine. Zo balen altijd, maar het is niet anders.

Het hoort bij de fibromyalgie en meestal haal ik mijn schouders maar een beetje op over dit soort dingen. 

Maar ondanks dat het erbij hoort is het niet minder balen, dat je letterlijk een prijs moet betalen als je iets leuks gedaan hebt. 

Vooral als die prijs bestaat uit migraine, gewrichtspijn kan ik wel handelen, vermoeidheid ook maar migraine dan ben ik volledig uitgeschakeld en dat is gewoon niet leuk.

Gelukkig vandaag alweer aardig op de been, alleen het gevoel dat er een bulldozer over me heen is gegaan. Dus een beetje rustig aan en vooral veel bewegen, want je wordt behoorlijk stijf van een dag plat.

Vanmorgen op de fiets naar de supermarkt met Esther, even een paar boodschapjes halen.

Nog wat wiebelig maar ja als moeder moet je toch een beetje doorzetten.

Ik had nog een paar dingen op mijn lijstje die ik niet tegen gekomen ben op de beurs, dus kon ik het niet laten even bij de Action binnen te lopen.

Blij met mijn mooie papier en lint!

Eigenlijk kwam ik daar heel tevreden weg, met een hele mooie set papier en mooie lintjes.

Als ik weer wat energie heb lekker aan de slag met de round robin en met bible journaling.

Volgende keer dus maar gewoon naar de Action en lekker rondneuzen op Pinterest scheelt een rit en een migraine 😉

Maar dat blijft een afweging, elke keer weer. En niet iedereen begrijpt dat, als je het ene kan, kan het andere ook toch?

'En het valt vast wel een beetje mee, ga je gewoon even wat eerder naar bed!'

Helaas werkt het niet zo, wat de ene keer werkt werkt een andere keer niet, en ik moet telkens bedenken of iets het waard is. Ik loop gewoon het risico dat ik niet voor de kinderen kan zorgen en dat gaat voor alles! ❤

op hol

Ik had het me zo voorgenomen, ik zou het leven nemen zoals het kwam.
Ik zou wel zien wat er op mijn pad kwam en daar dan op reageren.
Me niet meer druk maken om dingen die (ver) in de toekomst liggen en ook niet over dingen die geweest zijn.

De veertig dagen zijn begonnen en de afgelopen jaren heb ik deze ingevuld door lezen en iets te laten, te vasten.
Dit jaar doe ik mee met een schrijfproject, met het prachtige onderwerp onvoorwaardelijke liefde.
We zijn nu een week bezig en het is heel waardevol, nadenken, mijmeren, kauwen op dit onderwerp.
En het blijkt heel veelzijdig en diep, heerlijk om daar in te duiken.

Maar... aan het einde mag je meedoen aan een schrijfwedstrijd, 1500 woorden over dit zelfde onderwerp. En het zit me vreselijk op mijn nek, zeker als ik lees wat anderen zoal schrijven.
En dat ontneemt mij het plezier in het project, het genieten van het gericht schrijven over een bepaald onderwerp.

Stom, want als ik me houd aan mijn voornemen hoef ik me hier helemaal niet druk over te maken.
Schrijf ik (bijna) elke dag over onvoorwaardelijk liefde, de kracht daarvan maar tegelijk de zwakheid.
En geniet ik daar met volle teugen van, leer ik van de nuttige tips die ik krijg, lees ik wat medeschrijvers delen en leer ik elke dag bij.
Die wedstrijd aan het eind die zie ik dan wel, ik kan dan altijd kijken of ik iets mooi kan samenstellen van al die woorden die eraan vooraf gaan. En lukt het niet? jammer dan, andere keer beter.

Ik ben er immers van overtuigd dat God een plan met mij heeft en dat Hij mij leven leidt.
Ik zal dus vanzelf wel zien of dit in mijn plaatje past, en dat geeft zoveel rust.
Ik hoef het niet allemaal zelf te doen, niet zelf te weten, ik vertrouw erop dat Hij het weet.

Gewoon stapje voor stapje dat werkt het beste, dat weet ik ook wel maar soms ren ik liever ver vooruit.
De afgelopen weken had ik weinig tijd om te schrijven, en daar baalde ik van ik zag in gedachten al van alles instorten.
Dat is het nadeel als je als moeder iets op pakt, iets voor jezelf, iets dat niet buiten de deur is.
Dan moet je het doen met de momenten tussen de bedrijven door, mits je dan nog energie over hebt.
En dat is gewoon een van de riemen waar ik mee roei, en dat ook prima gaat behalve als je te ver vooruit gaat denken en dus op hol slaat.
Dus even weer diep adem halen en goed landen, wat was het doel ook alweer?

Ik zag het schrijfproject als kans om mensen te leren kennen die mij misschien verder kunnen helpen, kans om mezelf op de kaart te zetten.
Maar dat is helemaal de opzet niet, het zou een mooi neveneffect zijn dat wel maar het mag niet het doel zijn wat mij betreft.
Het doel is genieten van het schrijven over de onvoorwaardelijke liefde.
En dat moet ik even weer goed laten landen en dan verder gaan, stapje voor stapje in vol vertrouwen en dan zien we wel waar we uitkomen!

Plein tereur of zegen?

Ik verbaas me er al een paar weken over dat de luizenmoeder zo populair is.
Ik ben na een halve aflevering afgehaakt na de zoveelste vloek en over the top grap.
Stomverbaasd zag ik dat iedereen het zo hilarisch vindt en zo herkenbaar.

Wat ik wel herkenbaar vind is dat je eigenlijk niet mag zeggen dat je het een flutserie vindt.
Want dat ben je accuut mikpunt van spot en sneer.

Ondertussen is het op scholen er niet gemakkelijker op geworden ouders te vinden die hier een daar een handje helpen. En na deze serie zal het niet beter op worden vrees ik.
Want stel je voor dat je dan wordt aangezien voor zo'n overijverige 'luizenmoeder'.

En dat vind ik triest, want immers het kost een dorp om een kind op te voeden!
En soms lijkt het alsof we met onze blikken of woorden eigenhandig dat dorp rondom ons kind uitroeien.

Ik ervoer laatst gelukkig iets heel anders!
Ik was genoodzaakt op mijn strepen te gaan staan richting mijn kind.
En een andere moeder zei zachtjes ' goed gedaan!'
Dat is wat er ook op het plein te vinden is, een onderlinge verbondenheid.
En wat heb je dat soms nodig, even een knikje naar elkaar als je kind weer eens ontploft, even belangstelling tonen als je staat te wachten.

Afgelopen najaar volgden mijn man en ik een opvoedcursus.
Heel leerzaam en waardevol en oh wat fijn om erachter te komen dat het bij al die andere ouders net zo gaat, of niet gaat, als bij ons thuis!
En van daar uit tot de conclusie komen dat we elkaar veel beter kunnen steunen dan dat we afgaan op de buitenkant.
De andere kant is dat we dan ook bereid moeten zijn niet altijd de schone schijn op te willen houden.

En niet moeite hoeven te doen er heel relaxed en opgewekt uit te zien als we onze kinderen afleveren op het schoolplein.
En dat is minstens zo moeilijk!

Goede voornemens

En daar is tie dan hoor, het nieuwe jaar, 365 dagen liggen vers en wel voor ons uitgestrekt.

Tijd om de goede voornemens onder het stof van 2017 vandaan te halen.

Want geef maar toe de meeste goede voornemens zijn precies dezelfde als die van vorig jaar en van dat jaar daarvoor.

Ik ga nu echt afvallen, ik ga nu echt elke avond voor het slapen gaan een bijbels dagboekje lezen,
en ik ga nu echt elke avond en ochtend die gezichtscrème op mijn gezicht smeren.

Dus ligt er nu voor het 4e jaar op rij dat ene dagboekje op mijn nachtkastje,
ik ben dit jaar maar ergens in het midden begonnen, lees ik toch nog eens wat nieuws.

Over een paar weken zak ik weer in mijn eigen vertrouwde leven,
nu doe ik net alsof 1 januari een of ander magische datum is waarop ik volledig opnieuw kan beginnen.

Wat belachelijk eigenlijk als je erover nadenkt.

Alsof je niet elke dag opnieuw kan beginnen, alsof, als je echt iets graag wilt zou moeten wachten op 1 januari,
of de eerste van een willekeurige maand.

Alsof dat ervoor zorgt dat het beter lukt.

Stiekem denk ik dat dat juist niet zo is, als je iets voor je uitschuift met als excuus
dat je op een bepaalde datum echt gaat beginnen of stoppen wil je het dan eigenlijk wel?

Ik ben op 1 januari vooral heel bij dat ik de kerst troep weer naar zolder mag verbannen
en dat het allemaal weer een beetje gewoon mag gaan.

Heerlijk vind ik dat! Ik krijg meestal acute schoonmaakkriebels en kan niet wachten om de eerst bos tulpen naar binnen te halen.
Hé gelukkig de feestdagen zijn weer voorbij!

Eigenlijk raar dat we juist op dat moment besluiten dat alles anders moet,
dat we niet goed zijn zoals we zijn, dat we het veel beter kunnen,
als we maar beter ons best doen.

Geen wonder dat we na 2 weken, blue monday, uitgeput zijn en vervallen in oude patronen.

Ik denk dat ik bij nader inzien dat dagboekje maar weer in de kast zet
maar wel doorga met mijn momenten van stille tijd te zoeken zomaar overdag soms.

En ik ga lekker door met gezond koken en af en toe een fijne wandeling,

scheelt een hoop gemopper, want zodra het woord dieet valt gaat mijn goede humeur
tegelijk met de overgebleven kerstkransjes de prullenbak in.

Oftewel niks geen goede voornemens maar genieten van het gewone leven,

en als er iets beter kan het meteen aanpakken.

Niet in een keer, als een groot project maar gewoon stapje voor stapje.

Dat is voor mij wel een hoop voor 2018, dat het een heerlijk gewoon jaar mag zijn met af en toe een mooie verassing.

Maar misschien is dat wél iets wat ik zelf ook in de hand heb, de keuze om tevreden te zijn, te genieten van de kleine dingen.

Soms wordt ik daar ook wel toe gedwongen, als mijn lijf niet wil,

als mijn energie schaars is en ik al blij ben dat de kinderen op tijd op school zijn gekomen met een fatsoenlijke staart in hun haar

en met alle benodigdheden in hun tassen.

Maar zelfs op dat soort dagen heb ik daar wel wat moeite mee.

Ik ben geneigd om dan meer te kijken naar wat ik had willen doen en wat nu dus allemaal niet gaat lukken.

En af en toe mag dat ook best, een baaldag kan achteraf juist heel fijn zijn.

Liters thee drink ik en hele duplo torens verrijzen altijd op dat soort dagen.

Maar dat achteraf is bij mij vaak het probleem, dat heeft heel wat moeite gekost voordat ik inzag dat

die dagen juist het beste werken als ik me er maar gewoon bij neerleg.

Dat is dan bij deze mijn enige goede voornemen voor 2018,
de dagen laten komen zoals ze komen, en daar de mooie dingen uithalen.

Genieten van de genade die we elke dag ontvangen, op 1 januari of op 17 maart,
bij God mogen we elke dag opnieuw beginnen!

Een heel gezegend 2018 allemaal!

Deze blog verscheen ook op www.puurvandaag.nl